قدمت سازه های غشایی که به آن سازه چادری، پارچه ای یا پاشامی هم گفته می شود، به دوران اولیه حیات بشر که انسان ها برای محافظت در برابر باد، باران و آفتاب در سایبان چادری و خیمه ها سرپناه می جستند، باز می گردد. با پیشرفت دانش و فن ‏آوری استفاده از سازه های پارچه ای در معماری رواج یافت و تلفیق زیبایی و لطافت با کاربری، علاقه به استفاده از پوشش غشایی را به عنوان سایبان، سقف و نما افزایش داد.

اولین سازه غشایی در واپسین سال های قرن نوزدهم ساخته شد و با وجود روش های پیچیده محاسباتی در قرن بیستم، امکان معرفی این سازه ها به عنوان شاخه ای از رشته معماری فراهم گردید.

با پیشرفت علم، تکنولوژی ساخت پارچه و اتصالات آن ارتقا پیدا کرد و مطرح شدن سازه ­های سبک به عنوان یک ضرورت در معماری روز، استفاده از سازه های چادری و کششی را بیش از پیش در دنیا گسترش داد.

ایران نیز پیشینه ای بسیار غنی در زمینه سازه های پارچه ای دارد و آثار آن هنوز در میان عشایر و کوچ نشینان دیده می شود؛ اما با وجود قدمت تاریخی و گسترش استفاده از این شیوه در دنیا، اهمیت و جایگاه سازه های پارچه ای در ایران آن چنان که باید شناخته نشده است.

در راستای فرهنگ سازی استفاده از این نوع سازه ها و ارتقای دانش تخصصی در این حرفه، شرکت سازه های پارچه ای دیبا، با هدف اشاعه و توسعه سازه های پارچه ای در معماری ایران شروع به کار نمود و به این ترتیب، اولین مجموعه تخصصی در زمینه سازه­ های غشایی، درسال ۱۳۸۴، در تهران تأسیس شد و تا کنون به عنوان شرکت پیشگام در این صنعت فعالیت خود را ادامه و گسترش داده است.